Stel een vraag

De Tweede Kamerverkiezing, het is het summum van de democratie. Burgers die met rood potlood mogen aangeven welke koers het land moet varen. Na een jaar van lockdowns, beperkingen, tekorten in de zorg en rellen, staat het herstel van de samenleving bij veel partijprogramma’s hoog op de agenda. Los van alle medische, sociale en economische problemen, lijkt de Coronacrisis geen gunstig effect te hebben op de verdraagzaamheid en saamhorigheid in de maatschappij. Het debat is verhard en meningsverschillen worden, soms zelfs binnen gezinnen, steeds lastiger te overbruggen. Een veelgehoord standpunt van politieke partijen is dan ook dat we ‘het samen moeten doen’, ‘er voor elkaar moeten zijn’ en ons verdraagzaam op moeten stellen.

De ironie van de politiek

In de aanloop naar 17 maart was het big business voor de talkshows van ons land. Elke avond was er minstens één zender waar een lijsttrekker aan tafel schoof. Hoe meer talkshows ik zag, hoe meer ergernis ik begon te voelen. Avond na avond zag ik hetzelfde tafereel: twee politici die zich ingraven in hun eigen standpunt en geen centimeter toegeven. Nul interesse om het standpunt van de ander te begrijpen, enkel in gesprek met het doel discrepanties bij de ander bloot te leggen en de eigen mening te verdedigen. En dat alles geleid door een tafelhost die spraakmakende uitspraken probeert te ontlokken door complexe materie en genuanceerde antwoorden in het ene of het andere hokje te proppen. “Bent u het daarmee eens of niet?” “Dus u vindt dat…”. De ironie van de politiek: oproepen tot verdraagzaamheid, begrip en het échte gesprek, terwijl zij zelf het debat vurig, meningen spuiend en met stelligheid voeren.

Rookie mindset

Ik gun ons land, en dan met name politici, een vleugje Rookie mindset. Onze kernwaarden zijn nieuwsgierigheid, kwetsbaarheid en lef. Nieuwsgierigheid gaat over de wil om te leren en continu te verbeteren, een oprechte interesse in de ander en het vermogen om zonder oordeel te luisteren. Vooral dat laatste draagt enorm veel bij aan begrip voor de ander. Wat zou het een verademing zijn als over vier jaar (of eerder, wie zal het zeggen) Rutte eens een oprechte vraag stelt aan Wilders. En dan luistert naar het antwoord. En dat Wilders dan geen stellige mening poneert, maar een écht antwoord geeft. Over waar hij ten diepste in gelooft en vooral waaróm.

Daarbij helpt het als beide partijen hun kwetsbaarheid durven te tonen: het vermogen om te reflecteren op zichzelf, hulp te vragen en feedback te ontvangen. Ik realiseer me dat kwetsbaarheid tonen wellicht nog een brug te ver is voor sommige van onze hedendaagse politici. Aan de andere kant zijn er ook politici die al laten zien dat zij wel degelijk een goed gesprek kunnen voeren. Saillant detail is dan wel dat dit vooral de vrouwelijke lijsttrekkers zijn. De Haagse heren kunnen wat dat betreft nog wat leren van hun vrouwelijke collega’s.

Kwetsbaarheid en nieuwsgierigheid tonen wil echter niet zeggen dat de politiek een gezellig theekransje wordt. Daar zorgt onze laatste Rookie Minds kernwaarde wel voor: lef, de moed om uit te spreken waar je voor staat en je idealen te verdedigen. Oh well, ik geloof niet dat het daar aan schort bij de huidige lijsttrekkers.

De moraal van dit verhaal? Ode aan de Rookie Minds waarden! Dus lieve politici en alle anderen die de schoen passen: stel eens een vraag. Aan de ander of aan jezelf. Dat vraagt niet alleen nieuwsgierigheid en kwetsbaarheid, maar ook om lef. Je zal zien dat het je een verdiepend en verhelderend gesprek oplevert.

P.s. een mening kun je altijd nog geven…

Ook aan de slag met jouw unieke kernwaarden formuleren? Wij begeleiden organisaties bij het vinden van hun unieke DNA. Bel je ons?